Ήταν που από μικρός έψαχνες να σε χαρακτηρίσεις για να τους δώσεις εξήγηση για την ακαταστασία του μυαλού σου. Και μεγάλωνες –αφού όλοι μεγαλώνουν– για να ‘ρθει εκείνη η μέρα που βρήκες τη μοναδική λέξη που ταίριαζε στην κεφάλα, στο μυαλό και στον εγκέφαλο.
«Ασυμβίβαστος».
Κι όσο εύκολα ξεπήδησε απ’ το λεξικό, άλλο τόσο εύκολα τη χώνεψε η αυτογνωσία σου καμαρωτά. Αφού είχε έρθει η ώρα να πείσεις και τους άλλους γι’ αυτή σου την ταυτότητα!
Κάποιοι νωρίτερα σε φώναξαν «ανώριμο» και κάποιοι άλλοι αργότερα «απροσάρμοστο». Ωριμότητα στην αντισυμβατότητα, υπευθυνότητα στη χειραφέτηση πνεύματος και σκέψης ήταν για ‘σένα. Κοινωνική μόλυνση η ανιαρότητα, ανίατη νόσος η καθυπόταξη. Κι αυτά τα ξέρεις σήμερα, επειδή μια προσπάθεια την έκανες μπας κι ενσωματωθείς στο τσούρμο. Το γνώρισες από τη ρίζα, σε ξέρασε κι έπειτα αποφάσισες να το ξεριζώσεις!
Εκεί που όλοι ούρλιαζαν πως ξεμάκραινες ακολουθώντας χαλικόδρομο που οδηγούσε σε γκρεμό, έριξες μια ματιά στον «κοινωνικό» ασφαλτόδρομο. Και δε λέω, κούρσα ξεκούραστη κι άνετη όσο δεν πάει. Μα του έλειπε η διαφάνεια. Εκεί που σε προειδοποιούσαν για έναν γκρεμό –που ανάθεμα κι αν αχνοφαινόταν– πρόσω ολοταχώς στη δική σου πορεία, πήρες πρέφα ένα απόρθητο αδιέξοδο στο γεμάτο ροδοπέταλα δρόμο του κοινωνικού συνόλου.
Σέρνοντας, λοιπόν, τη ρετσινιά του «κοινωνικά απροσάρμοστου» έκανες τη «δυσπροσαρμογή» τρόπος ζωής κι ιδεολογίας κι αντιστεκόσουν στα όποια κατεστημένα χτυπήματα έπεφταν ανέπαφα πάνω σου. Σ’ έναν κόσμο που σου ‘κανε κάπως «μονόχνοτος», παγιωμένος και βολεμένος στάθηκες μαύρο πρόβατο κι επιτέλεσες ανταρσία στην αιώνια παρωπίδα που επιδείκνυε η καθ’ όλα συστημική κι «οργανωμένη» κοινωνία.
Μια κοινωνία που έμπαζε από παντού –που συνωμοτούσε και δραστηριοποιούταν εις βάρος σου- και σου πουλούσε το μεγαλείο μιας ονειρικής ζωής, φτάνοντας στο τέλμα της τώρα –πιο ισοπεδωμένη από ποτέ- επιμένει στην προσπάθεια να σε υπνωτίσει για να αποκρύψει τη βρωμιά της. Αρνείται να καταρριφθεί κι αρνείται να τη ρίξεις. Εμπορευματοποίησε το ψέμα, σε τάισε για να χορτάσεις έχοντας κάλυψη την ηθική και τον καθωσπρεπισμό, ακόμη και τώρα που έφτασε να καταρρέει. Με απλά λόγια, βγήκε το βόλεμα παγανιά μεταμφιεσμένο σε ανημποριά. Μα εσύ συνεχίζεις να ‘σαι ακόμη ο απροσάρμοστος!
Ή που «γεννήθηκες τρελός» ή που «σε ανέθρεψαν λάθος», άρπαξες το σταυρό και βάδισες μ’ αυτόν στο χέρι για να φας το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Οι γνωστές φημολογίες ότι είσαι στασιαστής χωρίς ουσία, άμυαλος κι ακραίος συνεχίστηκαν για να γίνει πιο εύκολο το αραλίκι τους. Σε στιγμάτισαν για να ζουν με τη σιγουριά ότι δεν κινδυνεύουν από ‘σένα. Κι ο σταυρός σε έχωσε στη γενιά των 400 ευρώ αφού αρνήθηκες την ενσωμάτωση και παρέκκλινες από το σύστημά τους. Υποχρεώθηκες δε, ν’ αλλάξεις έναν ανάπηρο πλέον και στραπατσαρισμένο κόσμο. Μα κανείς δε σου ζήτησε να το κάνεις. Μην είσαι χαζός, βολεύει άνετα να το αγνοήσεις. Εκεί που τα μεγάλα κεφάλια κουμαντάρουν μία ολόκληρη γη με μόνο ένα τηλεφώνημα, εσύ είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης!
Το πρόβλημα μαζί σου δεν είναι ότι είσαι απροσάρμοστος, ότι λαγοκοιμάσαι σαν μαλάκας, ότι δε βλέπεις τίποτα πέρα από τη μύτη σου. Το μεγάλο «βδέλυγμα» είναι ότι είσαι ασυμβίβαστος. Βλέποντας μια κοινωνία-πιόνι στη monopoly των δυνάμεων ν’ αρρωσταίνει από υποδούλωση κι ηθικοκοινωνικό εκβιασμό, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι ν’ αποτελέσεις αντίδραση στη δράση ενός κατά τα άλλα «απλόχερου» συστήματος. Γιατί μην ξεχνάς ότι η αφομοίωση στη φούσκα ήθους κι εκσυγχρονισμού που σου πουλάνε ανοίγει περισσότερες πόρτες κι ευκαιρίες για να ζεις κι εσύ εις βάρος των υπολοίπων.
Όλα είναι φτιαγμένα για να εξυπηρετούν το γνωστό σκοπό που γνωρίσαμε από παιδάκια. Το κομμάτι της σοκολάτας που θα πάρεις θα είναι μεγαλύτερο όσο λιγότεροι το διεκδικούν. Κι αν θες να μιλήσουμε με συστήματα –αφήνοντας κάθε πολιτικό στίγμα στην άκρη-, παγκοσμίως εφαρμόζεται «σύστημα αφανισμού». Πάντα θα νικάει το «όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο». Γι’ αυτό μην απορείς που πάντα θα ‘ρχεσαι τελευταίος, καταϊδρωμένος και με μια γκάμα υποτιμημένων δεξιοτήτων.
Ο Νικόλας είχε γράψει: «Δουλειά σου είναι μου ‘πανε να κρύβεις τα τρωτά των καθιερωμένων για να διατηρήσουμε τα οικονομικά των ευαρεστημένων». Γι’ αυτό, σου λέω! Δεν είναι θέμα απροσάρμοστου, μα ασυμβίβαστου. Δε συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο απ’ όσα αξίζεις. Δε συμβιβάζεσαι με τίποτα χειρότερο απ’ αυτό που οραματίζεσαι για τον κόσμο. Δε θα αποδεχτείς ποτέ τίποτα ελλιπές για χάρη της νοοτροπίας του «σωστού», του «έτσι είναι και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει», του «πρέπει ν’ αρχίσεις να το αποδέχεσαι».
Δεν αποδέχομαι τίποτα από το φασιστικό, αναξιοκρατικό και συμφεροντολογικό κόσμο που χτίσατε λιθαράκι-λιθαράκι και καταστήσατε με άνεση. Δε συμβιβάζομαι επειδή εσύ βολεύτηκες και τους άφησες να το κάνουν πράξη. Το «απροσάρμοστος» να γίνει «ασυμβίβαστος», παρακαλώ. Να προσαρμοστώ μπορώ, ναι! Να συμβιβαστώ, όμως;
πηγή: mindthetrap/
Χριστίνα Σούκη
(Το κουφάρι μου γέννημα-θρέμμα της μητρόπολης των Πάντων Αθήνας που η Σπάρτη αποφάσισε να του δώσει πτυχίο Νοσηλευτικής. Αντιρρησίας, ανεξάρτητη, αλλεργική στα κουτάκια και κυκλοθυμική με εναλλαγές διάθεσης του πενταλέπτου. Εθισμένη μαλακωδώς στην καφεΐνη και στη νικοτίνη ζω στον κόσμο μου, επειδή δε γουστάρω και πολύ εκείνον έξω. Καψούρα μου η μπίρα, μαστούρα μου το rock ‘n’ roll. Δηλώνω «πρεζόνι» στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, ενώ η κεφάλα μου ουρλιάζει στο χαρτί ψάχνοντας γιατρειά σε μια τόσο άρρωστη κοινωνία!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου